't Stokske

Hmm, na grondig onderzoekswerk, doorgedreven selectie en het passeren van een strenge censuurcommissie werden volgende items weerhouden voor publicatie. Dus, in de categorie "5 dingen die u nog niet wist over mij", hier volgen ze;

1. Ooit droomde ik van een carrière in de showbizz. Als tiener was ik zanger bij "Achille", een schoolband. Veel potten hebben we niet gebroken, maar "we had a hell of a good time"!
2. In diezelfde tienerjaren ontpopte ik me ook tot ontsnappingskoning. Een paar keer sloop ik op zaterdagnacht de slaapkamer uit (waar ik samen met mijn broer sliep), via het raam, op het dak van de veranda naar beneden schuivend en met een gemikte sprong het terras op. Alles werd goed op voorhand gepland; mijn fiets had ik dan ook in de loop van de dag in de struiken verstopt, om er dan mee naar een fuif in de buurt te fietsen. Dat allemaal voor een meisje. Een meisje dat ik nu mijn vrouw mag noemen! Een paar uur later kroop ik via de omgekeerde weg heel stilletjes terug in bed. By the way, mijn ouders hebben nooit iets geweten. Mijn broer is ooit eens wakker geworden. Hij kon gelukkig goed zwijgen.
3. Ik mag zeggen dat ik lijfelijk contact gehad heb met grote muzieksterren zoals Kelis en Michael Franti. 't Is te zeggen, we shook hands, tijdens een optreden.
4. Mijn zus, Mieke, is een topatlete. Ze neemt in 2007 deel aan het WK zwemmen voor atleten met een verstandelijke handicap. Het WK vindt dit jaar plaats in België! Wachtebeke is the place to be. Mieke zal er staan!
5. Sinds een paar weken draag ik de titel Slimste Zomeraar. Die heb ik verdiend tijdens een quiz in m'n stamkroeg, 't Zomercafé. Fijne avond was dat. De ultieme schiftingsvraag waarmee ik uiteindelijk de finale won luidde; "Hoeveel sigaretten zitten er nog in mijn pakske Lucky Strike?" (aldus de quizmaster). Ik had hem zien tellen en had meegeteld: 17!

Hopelijk heb ik jullie kunnen verrassen!

20 days later

Oh yes, time flies...

Gelukkig is er Geert nog, om me definitief verplicht te voelen nog eens achter mijn schermpje te gaan zitten. Dank u, Geert!

Niet dat ik niets meer te vertellen heb, integendeel. Met het lopen gaat intussen weer helemaal de goede richting uit. En elke keer schiet er wel eens een blog-idee door mijn hoofd tijdens het trainen. Met titel en al! De beste titel wil ik jullie niet onthouden; "Gorilla in de mist". Verder dan de titel wil ik echter niet gaan, de (weers)omstandigheden zijn er niet meer naar. Wie weet wordt de inhoud onder die titel later nog opnieuw actueel...

Voor het eerst zal ik tussen Kerst en Nieuw maar liefst 4 (of 5) trainingen kunnen afwerken. Ik maak al plannen voor die langverwachte eerste veldloop. Wordt beslist een geweldige ervaring. Mogelijk eind januari draag ik dan voor het eerst spikes, en ploeter ik door de modder.

Laat ik maar meteen ook goede voornemens maken vóór het nieuwjaar is. Elke week (minumum) 1 post op m'n blog. En voor het jaar helemaal op z'n einde loopt wil ik nog dat blogstokje dat ik van Geert kreeg aangereikt in dank aannemen. Om daarna weer door te geven, zeker?!

Come and see!

De wind in de zeilen

Eergisteren liet ik me 's avonds futloos in de zetel neerploffen. Niet echt moe, maar ook niet superfit. Sophie (mijn echtgenote) was al vertrokken naar de volleybaltraining, en ik had de zetel helemaal voor mezelf. Ik miste iets, en wist niet goed wat.

't Was niet de afstandsbediening. Mijn benen begonnen wat te jeuken... Hmm, zou ik nog effe gaan lopen? 't Was wel geen weer geweest die dag. Regen en wind, rotweer. De regendruppels vielen nu niet langer meer uit de hemel naar beneden. De wind was nog niet helemaal gaan liggen. Zeg, ik ben toch geen mietje, zeker!? Op een kleine 3 minuten stond ik helemaal vertrekkensklaar. 20u45.

21u33, en terug thuis. 7,5 km in de benen en ik leek wel herboren!
En wat meer is, mijn knie lijkt er ook terug zin in te hebben. De opgelopen overbelasting verdwijnt stilletjes aan, het knaagdier dat er al een tijdje in verblijft staat op het punt te verhuizen?! Een bevrijd gevoel... hopelijk kan ik nu echt beginnen opbouwen naar begin volgend jaar, en een paar crossen op mijn agenda zetten.

Straks ga ik terug een eindje lopen, eerst nog wat studeren. Volgende week wacht immers het examen van Trainer A (algemeen gedeelte) van de Vlaamse Trainersschool (Bloso).
Zo meteen verdiep ik me in onderwerpen zoals kracht en snelheid, lenigheid, voeding, ... Allemaal geweldig interessant, ongetwijfeld volgt er nog wel eens een bloemlezing op deze blog.

Buiten waait het nu nog harder dan dinsdag. Dus, het lopen gaat straks nog beter gaan!

Crossen in 2006? Kruis er over!

Blessureleed. Het is me wat. Nu sta ik (als kinesitherapeut) eens aan de andere kant van de behandeltafel. Omgaan met de pijn valt (gelukkig) nog heel goed mee, 't is tenslotte niet zo ernstig. Omgaan met het ongeduld is heel andere koek!
Gisteren ging ik opnieuw naar de atletiekclub. Niet om samen met de anderen een intervaltraining af te werken, maar gewoon, een beetje rondjes malen op de piste. Terug wat opbouwen en vooral, afwachten hoe die linkerknie erop reageert. De andere leden toonden zich bekommerd om mijn gesukkel. Een nieuw lid die zich meteen blesseert, dat wekt medelijden. Bedankt, maar toch liever niet, hoor!

"Ge moet dat eruit lopen, jong. Niet afgeven, blijven lopen", zo hoor ik sommigen zeggen. Niet verstandig, is mijn eerste professionele reactie. Maar ze bedoelen het goed, en ergens hebben ze een beetje gelijk. Wanneer je bij een kleine blessure, na voldoende initiële rust, langzaam het lopen terug kan opnemen ga je op een heel specifieke manier het gekwetste weefsel opnieuw belastbaar maken. Pijn is hierbij de belangrijkste parameter, onmiddellijk tijdens en na de inspanning. Wanneer ze afwezig blijft, dan ben je niet te ver gegaan en ben je meer dan waarschijnlijk weer wat sterker geworden. Gisteren leek dat zo te zijn.
Vandaag leek het anders. Eigenlijk was het goed nieuws én slecht nieuws. Mijn patellapees zag het helemaal zitten, maar ter hoogte van de gewrichtsspleet van diezelfde linkerknie klonk het anders. Na wat opwarmen en stretchen toch bijna helemaal pijnvrij kunnen verderlopen, op onverharde wegen door sompige velden. 4o minuten, gezapig tempo, lekker winterzonnetje, meer moet dat niet zijn!

Hmm, ik voel het nu toch nog een klein beetje terwijl ik dit neertik. Het knaagt in mijn knie. De laatste keer dat ik het controleerde huisde er toch geen hamster of een eekhoorn. En trouwens, zelfs al zat er eentje, moet die dan geen winterslaap houden? Mogelijk in de war door het zachte weer. Ach, mijn knie doet gewoon pijn door de opwarming van de aarde?!
Ik berg mijn crossdromen voor 2006 wel definitief op. 2007 wordt daarentegen gestart met zeer goede voornemens. Hopelijk slaapt die eekhoorn tegen dan...

Donderslag bij heldere hemel

Het bleef hier een hele tijd stil op mijn blog. Ik zoek geen excuses, ook al zou ik er een paar kunnen bedenken.
Waarover had ik zoal iets kunnen schrijven? Er is heel wat gebeurd intussen; de Canvas Marathon-lopers behaalden hun moment van glorie (proficiat aan die vier moedigen, ook aan de twee afvallers, en het hele team!), de wachttijd van ons adoptiedossier vierde zijn 8e "vermaanddag", ik werd niet geselecteerd voor het Runner's World DreamTeam en ... ik lag in de lappenmand met mijn patellapees.
Tja, ik moet blijkbaar nog wat aanpassen aan de harde intervaltrainingen die ik sinds kort bij AC Pajottenland doe. Ik voelde me nochtans heel goed, na een paar weken trainingsopbouw. Voor de eerste keer wil ik in de winter blijven doortrainen, een paar veldlopen meepikken. Het is nieuw voor me, en daarom vraagt mijn lichaam mogelijk om wat aanpassing.
De pijn was heel duidelijk en heel gelokaliseerd. Net onder de knieschijf, iets meer aan de binnenkant. Twee weken rust heb ik moeten nemen; jezelf professioneel advies geven, weird. En ik hoorde mezelf tegenstrubbelen, zou ik toch niet al eens proberen?
Neen. Ik heb het twee weken volgehouden en gisteren een eerste keer terug gelopen. So far, so good. Geen pijn gevoeld en geen reactie vandaag. Opnieuw volume opbouwen, binnen twee weken terug een intensieve prikkel. Want de Cross Cup in Brussel staat rood aangestipt in mijn agenda. Hopelijk haal ik het...

Go, Geert, Go!

Morgen is het zover voor de Canvas Marathon-lopers, na een klein jaar voorbereiden staan ze aan de start van de New York Marathon, één van de meest tot de verbeelding sprekende marathons ter wereld. Van 0 tot 42 km, met een professionele begeleiding, wat een uitdaging. Wie zal het halen, wie beleeft zijn moment van glorie? Het is ze allemaal gegund, ze hebben er allemaal veel voor opgeofferd.
Voor Geert zal ik extra duimen. Zijn laatste training op Vlaamse bodem afgelopen woensdag verliep al bij al naar wens, en heeft het me toch helemaal duidelijk gemaakt. Geert die loopt door tot hij in Central Park die finish heeft gehaald, no matter what happens! Wat een doorzettingsvermogen heeft die man.
En het werkt aanstekelijk. Ik heb me gisteren ingeschreven voor het DreamTeam van Runners World. Wie weet sta ik op 15 april aan de start van de marathon van Rotterdam?

Twintig

Morgen kan je deze romp wel eens tegen het lijf lopen. Want dan legt het samen met het bijhorende hoofd, benen en armen een parcours van 20km af door het prachtige Pajottenland. Ik neem deel aan een recreatief loopevenement, georganiseerd door AC Pajottenland. Het vindt plaats op de laatste dag van de eerste Vlaamse Loopweek, een organisatie van de Vlaamse Atletiekliga. Na de voorbije relatieve rustdagen (1 training dinsdag, en 1 op donderdag, samen een dikke 20km), en ondanks een lichte verkoudheid, voel ik me helemaal fris. Klaar voor de eerste 20km sinds die van Brussel eind mei. Maar een wedstrijd is het zeker niet, dus verwacht ik er zeker zo'n 1u45' over te doen. 't Zal afhangen van het tempo van de atleten die ik zal proberen volgen, en ik weet zeker dat er daar een paar goeie rondlopen! Misschien moet ik dan toch nog mijn tenen uitkuisen morgen?!

... moet je B zeggen

Je hebt gelijk, Cremke. Daarom ga ik graag in op je vraag over de wet van de supercompensatie, misschien wel het belangrijkste principe in de trainingsleer.
Als je gaat hardlopen (of bij om het even welke andere fysieke inspanning) gaat ons lichaam heel wat energie verbruiken en dat veroorzaakt vanzelfsprekend een zekere vermoeidheid. We hebben dan een zekere tijdspanne nodig om hiervan te herstellen (door te rusten en onze energiereserves weer aan te vullen), en onze fysieke conditie terug te brengen tot het niveau van vóór de trainingsprikkel. Maar de menselijke fysiologie doet meer dan dat; het zal ons lichaam voorbereiden op een nieuwe oefenprikkel door het initiële prestatieniveau te overstijgen. Dit noemen we het fenomeen van de supercompensatie. Deze blijft slechts tijdelijk bestaan, want uiteindelijk zakt ons prestatievermogen terug naar het oorspronkelijke niveau.
Volgende grafiek maakt het nog duidelijker:



Wat kunnen we hier nu mee aanvangen? Wel, als je tijdens de fase van de supercompensatie een nieuwe trainingsprikkel zal geven, dan zal je conditie progressief toenemen.
Deze grafiek kan ons ook het fenomeen van de overtraining verklaren. Wanneer ons lichaam aan een nieuwe belasting onderwerpen, nog voor de fase van het herstel voltooid is, dan gaat dit aanleiding geven tot prestatiedaling, en uiteindelijk tot overtraining (en blessures!).
In een nieuw grafiekje: a) prestatieverbetering b) prestatiedaling

Vandaar dat er in een goed trainingsschema een perfecte wisselwerking moet zijn tussen inspanning en rust. Het vraagt heel wat ervaring, en mag gerust een kunst genoemd worden, om iemand op het juiste moment een nieuwe prikkel te geven, en dan nog van de juiste intensiteit.

Hehe, heel theoretisch allemaal, maar wel elementair. Ik wil er graag nog een voorbeeld van supercompensatie aan toevoegen. In een goed trainingsschema herken je een zekere periodeplanning, vaak is dit volgens een 3:1 cyclus. Na 3 opbouwweken (in volume (aantal km/week) en intensiteit), wordt er vervolgens een week relatieve rust ingebouwd. Deze relatieve rust laat ons toe om voldoende te herstellen van de eerder geleverde inspanningen, en zo komen we tot een "supercompensatie" en dus een prestatietoename. Dan kunnen we er opnieuw een cyclus van 4 weken aan vast plakken, waarin het volume en de intensiteit weer iets hoger komen te liggen, met minder risico op overbelasting.

Om volledig te zijn, alle basisprincipes van het trainingsproces op een rijtje;

• principe van de supercompensatie
• overload principe en principe van verminderde meeropbrengst
• principe van de specificiteit
• principe van de omkeerbaarheid
• principe van de individuele verschillen

Misschien dat we het daar later nog wel eens over hebben, ok Cremke?

Het hoofd en de benen

Het is altijd fijn als je reacties krijgt op je eigen blog. Maar wie had gedacht dat een van de eerste er eentje ging zijn over het fotootje in mijn profiel!
En ergens heeft Ilse ook wel gelijk, er zit inderdaad nog vanalles verstopt onder die muts. Ik geef niet graag alles meteen prijs, zie je.
En per slot van rekening, het gaat hier in deze blog niet zozeer over het hoofd, maar over de benen. Die wil ik jullie wel al "showen"... Wie weet wat er nog allemaal volgt?!

Doe de soleus

Nu ik op de site van een BBV (binnenkort bekende vlaming) plots de eervolle titel van "grote translatiemanitou" verworven heb, ziet mijn leven er voortaan helemaal anders uit ;-)
Als fanatiek loper en toevallig ook kinesitherapeut kan ik af en toe ook wel eens leuke tips uitdelen. Deze eerste is meteen een hele goeie;

Iedereen kent wel de volgende stretchoefening voor de kuiten:

Je brengt op deze manier de lange kuitspieren (musculus gastrocnemius) op rek. En als er lange zijn, zijn er dus ook korte. Die korte kuitspieren noemen we de (musculus) soleus. Deze worden vaak vergeten, en zijn dan ook bij vele recreatieve lopers te kort, wat aanleiding kan geven tot overbelastingsletsels. Ze spelen immers een belangrijke rol bij het afrollen van de voet in ons looppatroon.
De lange en korte kuitspieren hebben een afzonderlijke oorsprong, maar een gezamelijke aanhechting; de achillespees.

In mijn zoektocht naar een afbeelding naar de soleus-stretch op het net, heb ik er zelfs een gevonden die ik nog nooit eerder gezien had (afbeelding links). Kijk, zelfs een grote translatiemanitou leert nog elke dag bij, gelukkig maar. Toch verkies ik nog altijd mijn eigen vertrouwde soleus-stretch (afbeelding rechts). Die is niet alleen eenvoudiger en praktischer, ze ziet er ook beter uit. De oefening, he!!!

Ter verduidelijking; op de foto wordt de linker soleus gestretchd. Ga in schredestand staan en breng je gewicht op het linkerbeen. Kniel nu zachtjes door je linkerknie, terwijl je je hiel vlak op de grond houdt. Al snel voel je een rek iets boven je achillespees. Hallo soleus! Hou dit een 10-tal seconden aan en herhaal zo'n 4-5 keer voor elk been.

LSD

Neen, niet de populaire drug uit de sixties, maar LSD zoals in Long Slow Distance. Een lange, trage duurloop, van welgeteld 1u20' liep ik eerder op de dag in een mooi decor, het domein van het kasteel van Gaasbeek. Zachte ondergrond en relatief vlak parcours.
Ik stippelde een toertje uit en toevallig bleek dat net 40'. Ik was wel eens nieuwsgierig om te ontdekken of ik datzelfde parcours een tweede keer kon lopen aan net hetzelfde tempo en mooi uitkomen op 1u20'. Ik arriveerde 40' en 13" later terug aan de finish van de tweede ronde. Gelijkmatig tempo heet dat dan!
Eigenlijk gaat het uitstekend deze week. Ik probeer volgende week nog wat meer kilometers te lopen en dan bouw ik even een weekje relatieve rust in. Het principe van de supercompensatie is heilig in de trainingsopbouw, vandaar.

Mijn benen zijn vandaag nog niet aan rusten toe. Ik verwacht dat ze me straks niet in de steek laten op de festivalweide van Rock Ternat, want we gaan er een feestje bouwen! 't Is niet ver van bij me thuis, zo'n 5km. Zou ik ernaar toe lopen?? Hmm, ik moet ook nog terug geraken, he?!

Herstelduurloopje

Dat was al een hele tijd geleden, een herstelduurloopje.
Sinds begin september ben ik rustig beginnen opbouwen. De conditie was duidelijk niet meer die van eind mei (hoogtepunt 20km door Brussel in 1u21'), en eigenlijk was ik al sinds onze terugkomst van Maleisië begin juli een beetje aan het slabakken. Maar nu, nu gaan we er weer voor.
Na die lange duurloop van zondag (70') en de fartlektraining van gisteren (55') leek een herstelduurloopje me een goed idee. En het ging goed, man. Ik heb 35' kunnen genieten, gemiddelde hartslag 135 bpm, 6km afgelegd op onverharde wegen, door de velden van het Pajottenland...
Het gaf me ook de gelegenheid een parcours uit te zoeken voor de ExTraFit Running Class. Variatie is belangrijk, dus gaan we niet elke keer een groepstraining doen op de "finse piste" achter de sporthal van Lennik. Nee, ik ga jullie ook eens rondleiden in mijn achtertuin.
De voorbereidingen lopen ondertussen verder, het krijgt steeds meer en meer vaste vorm. Ik wil pas starten als het helemaal goed zit. En dan zijn we niet meer te stoppen...

Rock 'n Run!

Hoe lang loop ik er al niet mee in mijn hoofd, hoeveel heb ik er al niet over verteld, hoeveel mensen heb ik er al niet warm voor gemaakt? De allereerste ExTraFit Running Class. Zo gaat het heten.
Mensen op weg zetten naar een gezonder leven; door meer te bewegen en verstandiger te eten. That's the idea. En daarbovenop nog eens een gepersonaliseerde aanpak, met een uitgewerkt preventief oefenprogramma ter voorkoming van overbelasting en dus drop-out. Simpel uitgelegd; een Start-to-Run, maar dan een stapje verder!

Be prepared, want... coming soon.