29 november 2006

Crossen in 2006? Kruis er over!


Blessureleed. Het is me wat. Nu sta ik (als kinesitherapeut) eens aan de andere kant van de behandeltafel. Omgaan met de pijn valt (gelukkig) nog heel goed mee, 't is tenslotte niet zo ernstig. Omgaan met het ongeduld is heel andere koek!
Gisteren ging ik opnieuw naar de atletiekclub. Niet om samen met de anderen een intervaltraining af te werken, maar gewoon, een beetje rondjes malen op de piste. Terug wat opbouwen en vooral, afwachten hoe die linkerknie erop reageert. De andere leden toonden zich bekommerd om mijn gesukkel. Een nieuw lid die zich meteen blesseert, dat wekt medelijden. Bedankt, maar toch liever niet, hoor!

"Ge moet dat eruit lopen, jong. Niet afgeven, blijven lopen", zo hoor ik sommigen zeggen. Niet verstandig, is mijn eerste professionele reactie. Maar ze bedoelen het goed, en ergens hebben ze een beetje gelijk. Wanneer je bij een kleine blessure, na voldoende initiële rust, langzaam het lopen terug kan opnemen ga je op een heel specifieke manier het gekwetste weefsel opnieuw belastbaar maken. Pijn is hierbij de belangrijkste parameter, onmiddellijk tijdens en na de inspanning. Wanneer ze afwezig blijft, dan ben je niet te ver gegaan en ben je meer dan waarschijnlijk weer wat sterker geworden. Gisteren leek dat zo te zijn.
Vandaag leek het anders. Eigenlijk was het goed nieuws én slecht nieuws. Mijn patellapees zag het helemaal zitten, maar ter hoogte van de gewrichtsspleet van diezelfde linkerknie klonk het anders. Na wat opwarmen en stretchen toch bijna helemaal pijnvrij kunnen verderlopen, op onverharde wegen door sompige velden. 4o minuten, gezapig tempo, lekker winterzonnetje, meer moet dat niet zijn!

Hmm, ik voel het nu toch nog een klein beetje terwijl ik dit neertik. Het knaagt in mijn knie. De laatste keer dat ik het controleerde huisde er toch geen hamster of een eekhoorn. En trouwens, zelfs al zat er eentje, moet die dan geen winterslaap houden? Mogelijk in de war door het zachte weer. Ach, mijn knie doet gewoon pijn door de opwarming van de aarde?!
Ik berg mijn crossdromen voor 2006 wel definitief op. 2007 wordt daarentegen gestart met zeer goede voornemens. Hopelijk slaapt die eekhoorn tegen dan...

24 november 2006

Donderslag bij heldere hemel

Het bleef hier een hele tijd stil op mijn blog. Ik zoek geen excuses, ook al zou ik er een paar kunnen bedenken.
Waarover had ik zoal iets kunnen schrijven? Er is heel wat gebeurd intussen; de Canvas Marathon-lopers behaalden hun moment van glorie (proficiat aan die vier moedigen, ook aan de twee afvallers, en het hele team!), de wachttijd van ons adoptiedossier vierde zijn 8e "vermaanddag", ik werd niet geselecteerd voor het Runner's World DreamTeam en ... ik lag in de lappenmand met mijn patellapees.
Tja, ik moet blijkbaar nog wat aanpassen aan de harde intervaltrainingen die ik sinds kort bij AC Pajottenland doe. Ik voelde me nochtans heel goed, na een paar weken trainingsopbouw. Voor de eerste keer wil ik in de winter blijven doortrainen, een paar veldlopen meepikken. Het is nieuw voor me, en daarom vraagt mijn lichaam mogelijk om wat aanpassing.
De pijn was heel duidelijk en heel gelokaliseerd. Net onder de knieschijf, iets meer aan de binnenkant. Twee weken rust heb ik moeten nemen; jezelf professioneel advies geven, weird. En ik hoorde mezelf tegenstrubbelen, zou ik toch niet al eens proberen?
Neen. Ik heb het twee weken volgehouden en gisteren een eerste keer terug gelopen. So far, so good. Geen pijn gevoeld en geen reactie vandaag. Opnieuw volume opbouwen, binnen twee weken terug een intensieve prikkel. Want de Cross Cup in Brussel staat rood aangestipt in mijn agenda. Hopelijk haal ik het...

04 november 2006

Go, Geert, Go!

Morgen is het zover voor de Canvas Marathon-lopers, na een klein jaar voorbereiden staan ze aan de start van de New York Marathon, één van de meest tot de verbeelding sprekende marathons ter wereld. Van 0 tot 42 km, met een professionele begeleiding, wat een uitdaging. Wie zal het halen, wie beleeft zijn moment van glorie? Het is ze allemaal gegund, ze hebben er allemaal veel voor opgeofferd.
Voor Geert zal ik extra duimen. Zijn laatste training op Vlaamse bodem afgelopen woensdag verliep al bij al naar wens, en heeft het me toch helemaal duidelijk gemaakt. Geert die loopt door tot hij in Central Park die finish heeft gehaald, no matter what happens! Wat een doorzettingsvermogen heeft die man.
En het werkt aanstekelijk. Ik heb me gisteren ingeschreven voor het DreamTeam van Runners World. Wie weet sta ik op 15 april aan de start van de marathon van Rotterdam?