Eergisteren was het eindelijk zover. Terwijl onze Belgische elite cyclocrossers om de beurt tegen de westvlaamse grond smakten, stond deze crosser stevig met z'n benen in de Bertemse modder!
En ja, je leest het goed. Bij mijn debuut als crosser haalde ik net niet de top tien! Ik eindigde elfde... op elf deelnemers ;-)
Ach, ik was toch heel erg tevreden. Ik legde de 8.545m af in 36'22", dat is 4'15"/km, of 14,1 km/u. Gezien het parcours, met een ferme helling en al die haarspeldbochten, is dat toch nog een mooi tempo, niet?! 't Was wel jammer dat er zo weinig deelnemers aan de start stonden, want op die manier was het wel eenzaam lopen. Ik had jullie graag de volledige uitslag meegegeven en een foto van mezelf 'in action', maar die zijn voorlopig nog niet online beschikbaar. Volgt ongetwijfeld later deze week nog.
Iemand van de club had achteraf een interessante opmerking voor me; "Jij leek wel gewoon te joggen, ben je eigenlijk wel diep gegaan?". Ik moet hem vermoedelijk gelijk geven. Als ik mijn hartslagcurve bekijk, dan heb ik maar 5 minuten echt anaeroob gelopen. Maar dat is nu juist het probleem. Ik heb het gevoel dat als ik iets te lang in die verzuring ga, het snel helemaal met me afgelopen is. Daarmee bedoel ik niet dat ze me zullen moeten reanimeren, maar dat m'n benen dan volledig "opgeblazen" geraken en dat het onmogelijk wordt om nog een deftig tempo te onderhouden. Mijn lichaam heeft nog heel wat intervaltrainingen (en wedstrijden) nodig voordat ik hier minder last zal van hebben. De dieseltank moet nog omgebouwd worden tot een benzinetank.
Het provinciaal kampioenschap van volgende week laat ik aan me voorbijgaan. De eerstvolgende cross die op m'n agenda staat, is die in thuishaven Lennik, op 18 februari. En dan wil ik de toerenteller wel eens wat langer in het rood laten gaan. Laatste eindigen in eigen dorp? Neen, dat kan niet!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten