Eergisteren liet ik me 's avonds futloos in de zetel neerploffen. Niet echt moe, maar ook niet superfit. Sophie (mijn echtgenote) was al vertrokken naar de volleybaltraining, en ik had de zetel helemaal voor mezelf. Ik miste iets, en wist niet goed wat.'t Was niet de afstandsbediening. Mijn benen begonnen wat te jeuken... Hmm, zou ik nog effe gaan lopen? 't Was wel geen weer geweest die dag. Regen en wind, rotweer. De regendruppels vielen nu niet langer meer uit de hemel naar beneden. De wind was nog niet helemaal gaan liggen. Zeg, ik ben toch geen mietje, zeker!? Op een kleine 3 minuten stond ik helemaal vertrekkensklaar. 20u45.
21u33, en terug thuis. 7,5 km in de benen en ik leek wel herboren!
En wat meer is, mijn knie lijkt er ook terug zin in te hebben. De opgelopen overbelasting verdwijnt stilletjes aan, het knaagdier dat er al een tijdje in verblijft staat op het punt te verhuizen?! Een bevrijd gevoel... hopelijk kan ik nu echt beginnen opbouwen naar begin volgend jaar, en een paar crossen op mijn agenda zetten.
Straks ga ik terug een eindje lopen, eerst nog wat studeren. Volgende week wacht immers het examen van Trainer A (algemeen gedeelte) van de Vlaamse Trainersschool (Bloso).
Zo meteen verdiep ik me in onderwerpen zoals kracht en snelheid, lenigheid, voeding, ... Allemaal geweldig interessant, ongetwijfeld volgt er nog wel eens een bloemlezing op deze blog.
Buiten waait het nu nog harder dan dinsdag. Dus, het lopen gaat straks nog beter gaan!
2 opmerkingen:
Da's moed hebben si. Ik heb regelmatig ook 's avonds datzelfde gevoel.
Maar dan schieten er allerlei "excuses" door m'n hoofd (morgenvroeg om 5 uur loopt de wekker af, je weet nooit wat de nacht brengt met 3 kinderen in huis,...)
En dan haal ik meestal de voordeur niet :-(
hoe zit dat hier met dienen blog ?
Een reactie posten